Szepty przeszłości-Milena Breś

Szepty przeszłości to debiutancka powieść Mileny Breś. Trudno w to uwierzyć, ale napisała ją w wieku 18 lat. Więc mimo wszystkich moich uwag, należy jej się wielki podziw, bo porwała się na niełatwy temat i całkiem nieźle sobie z nim poradziła.

Autor: Milena Breś
Tytuł: Szepty przeszłości
Wydawnictwo: Novae Res
Liczba stron: 232
Data wydania: 24.02.2020
Gatunek: Literatura młodzieżowa

Nastoletnia Miriam mieszka w Warszawie. Nie ma łatwo, bo jej tata zginął w wypadku, a mama ma wyraźny problem z alkoholem. Gdy dziewczyna po raz kolejny wszczyna awanturę w klubie, jej mama postanawia wysłać ją do szpitala psychiatrycznego. Dziewczyna jest przerażona, ale na szczęście z tego koszmaru uwalnia ją dziadek. Zabiera ją do siebie, ale pod warunkiem, że zacznie chodzić do szkoły. Miriam jak dotąd uczyła się w domu, dlatego jest to dla niej bardzo trudne. Ale to wszystko ułatwia jej Piotrek z którym kolegowała się kiedy była młodsza i przyjeżdżała do dziadków na wakacje. Teraz chłopak wydoroślał i jest najprzystojniejszy w liceum. Ale czy uda mu się pomóc zagubionej Miriam? Na pewno nie ułatwi mu tego fakt, że Miriam ma już wymyślonego przyjaciela Maćka.

,,Ignorowałam zaciekawione spojrzenia innych dzieciaków.Odpowiadanie któremukolwiek  z nich tym samym wiązałoby się z ryzykiem. Ryzykiem, że ktoś z tego tłumu wyda się na tyle przyjazny, bym mu zaufała. A zaufanie poskutkowałoby cierpieniem."

Miriam choruje na schizofrenie. Nie chodzi do szkoły i nie ma przyjaciół, oczywiście oprócz Maćka, którego poznajemy już na pierwszych stronach i który przysparza bohaterce sporo kłopotów.
Co do wykreowania bohaterów, nie mam wiele do zarzucenia. To był zamysł autorki, stworzenie takich a nie innych charakterów, więc ja się do tego nie mieszam. Piotrek jest typowym dobrym chłopakiem z sąsiedztwa, który jest w samorządzie, a w wolnym czasie pomaga dziadkom dziewczyny mimo, że w swoim domu również ma mnóstwo problemów. Za to Miriam możemy opisać już wieloma różnymi przymiotnikami. Dziewczyna wiele w życiu przeszła. Nie chodziła do szkoły dlatego nie miała do czynienia z rówieśnikami, nie miała też możliwości nawiązywania relacji. Czuje się samotna, ma problem z nawiązywaniem relacji. Do tego Miriam jest dosyć niestabilna emocjonalnie i wrażliwa, co można zauważyć po jej podejściu do wielu spraw. I uważam, że jej wykreowanie się autorce udało, bo jednak biorąc pod uwagę jej chorobę oraz przeszłość nie mogłaby być idealnie przystosowana.


Nigdy nie miałam do czynienia z schizofrenią, osobami na nią chorymi, szczerze mówiąc niewiele o niej wiem, oprócz tego co przed chwilą poczytałam sobie w internecie, ale domyślam się, że cały przebieg choroby jest bardzo naciągany. Tak samo wątpię, żeby sam proces leczenia był taki szybki i bezproblemowy. No, ale mimo wszystko autorka złapała się ciężkiej tematyki i to jeszcze w tak młodym wieku, więc uważam, że przedstawienie emocji podczas tej choroby, uczucia osamotnienia, wyobcowania i trudności zbliżania się do ludzi jest nawet dobry. Ale niestety jeśli szukacie rzetelnej książki, gdzie naprawdę dowiecie się czegoś więcej o schizofrenii i poznacie jej przebieg u nastolatek to tutaj tego nie znajdziecie. Jedyne co, to emocje, uczucia, które towarzyszą.

Tempo książki jest zdecydowanie za szybkie. Piotrka przeżyję, bo tłumaczę to sobie tym, że znali się już wcześniej, ale jej przyjaźń z Mają jest ewidentnie zbyt szybka. Mogliście już w innych recenzjach dostrzec, że jestem naprawdę uczulona na punkcie zbyt szybkiego zakochiwania lub zaprzyjaźniania się. Nie wiem czy ja jestem po prostu jakaś dziwna, no ale po niecałym dniu znajomości nie nazywam nikogo swoim najlepszym przyjacielem i nie zdradzam wszystkich sekretów. Naprawdę nie lubię takiego spłycania relacji, bo dla mnie przyjaźń i miłość to coś więcej niż spędzenie ze sobą jednego fajnego dnia.

Oprócz wątku przystosowania się Miriam do nowego otoczenia i poznawania nowych znajomych, jest również wątek jej taty i tajemnicy z nim związanej. I to mnie naprawdę zaciekawiło. Ale został on potraktowany bardzo pobieżnie i nawet na dobre się nie rozwinął, a już się skończył, a my nawet nie wiemy co tak konkretnie się stało. A szkoda, bo gdyby książka była o chociażby 100 stron dłuższa, można by go dobrze pociągnąć.

Podsumowując: Nie uważam, że była to zła książka, chociaż oczekiwałam więcej choroby i tego jak sobie z nią radzi. Ale za to wykreowanie i emocji Miriam mi się podobało. Tylko nie mogę przeżyć tego szybkiego tempa.

Moja ocena:5/10

Za książkę bardzo dziękuję wydawnictwo Novae Res

Natalia
Bookstagram: zacisze_ksiazkoholiczki18
Kontakt: zacisze.ksiazkoholiczki@wp.pl