Lęki podskórne-Marta Zaborowska

Marta Zaborowska to autorka m.in powieści Wszystkie jej śmierci czy serii Uśpienie. Ja nie czytałam żadnej z tych książek, a Lęki podskórne są moim pierwszym spotkaniem z jej twórczością. Jednak mam dosyć mieszane uczucia.

Autor: Marta Zaborowska
Tytuł: Lęki podskórne
Wydawnictwo: Czarna owca
Gatunek: thriller psychologiczny
Liczba stron: 435
Data wydania: 15.05.2019

W noc swoich czterdziestych urodzin znany scenarzysta teatralny, Bernard Bielak ma wypadek. Po powrocie ze szpitala opiekuje się nim jego żona Luna. Jednak podawane przez nią leki, zamiast pomagać powodują, że stan Bena stale się pogarsza.

Bernard nie może przypomnieć sobie, co wydarzyło się przed wypadkiem. W snach pokazują mu się różne obrazy i sceny, ale nadal nie może odtworzyć wydarzeń z tej nocy. Gdy wchodzi do pokoju i zauważa Lunę z trzymaną przez nią zakrwawioną sukienką, zaczyna być podejrzliwy. Szybko okazuje się również, że tej nocy doszło do okropnego morderstwa.

,,Czasem ludzie mówią coś, co ma zaboleć. Robią to wtedy, gdy wciąż coś dla siebie znaczą. Nie mówi się gorzkich słów komuś, kto jest nam obojętny.''

Na początku było ciężko. Sięgałam po nią, czytałam kilka stron, odkładałam i tak w kółko. Przeszkadzał mi styl pisania autorki, a rozległe opisy nawet najdrobniejszych czynności męczyły. Ale jest to do przyzwyczajenia, chociaż mi zajęło to aż 100 stron. Niektóre rzeczy spokojnie można by pominąć, bo zupełnie nie wnosiły nic do fabuły i jedynie ją przeciągały.

Było tu sporo wątków i tak samo dużo perspektyw. Ten opis to zaledwie ułamek tego, co możemy tu dostać. Jest to powieść wielowątkowa i wielopłaszczyznowa. Można by długo rozbierać ją na czynniki pierwsze i znajdować coś nowego.
Co do perspektyw, to oczywiście były dwie podstawowe-Luny i Bena, które miały miejsce po wypadku. Czasami również mogliśmy wniknąć do myśli przyjaciela Bena oraz jego byłej żony. A z takich ciekawszych, mniej typowych była perspektywa z sądu, do którego trafili państwo Bielak 6 miesięcy po wypadku, śledztwa dotyczącego morderstwa i sekcji zwłok. I to naprawdę świetna decyzja dodać tu spojrzenia i informacji, które były poza świadomością naszych bohaterów.

Luna była niesamowicie intrygującą bohaterką. To ona dodawała tej historii "tego czegoś", przez co stała się czymś, czego do tej pory nie czytałam. Bowiem Luna ma osobowość borderline. Nie znam się na tym zaburzeniu, wiem jedynie tyle i zdołałam przeczytać w internecie, więc nie jestem rzetelnym źródłem, ale gdy czytałam o niej, miałam wrażenie, jakby Marta Zaborska opisywała żywą osobę. Niesamowicie zgrabnie lawirowała między jej zmianami nastrojów i emocjami. To się działo gdy przestała zażywać leki było napisane na wysokim poziomie. Autorka przedstawiła jaki wielki wpływ na dalsze życie ma nasze dzieciństwo.

,,Był  tam całkiem sam. Rozumiesz mnie? On umierał w samotności. Czy wiesz jak to jest, możesz to sobie wyobrazić? Bóg wybaczył nawet łotrowi, kiedy ten umierał na krzyżu. Byli razem, Bóg i łotr. Lżej jest odchodzić, kiedy ma się obok siebie drugiego człowieka. Mój syn nie miał tyle szczęścia."

Luna była skryta, tajemnicza i zamknięta w sobie. Tylko Benowi pozwoliła się do siebie zbliżyć. Potrzebowała go. Nadal zmagała się z demonami przeszłości, co uniemożliwiło jej normalne funkcjonowanie. Napis z tyłu okładki "Najstraszniejsze demony mieszkają w nas samych. Starajmy się ich nie zbudzić..." jest zdecydowanie trafne do tej historii. Borderline Luny nie jest tu potraktowane po łebkach i pojawia się wtedy, kiedy akurat wtedy kiedy ma ochotę. Nie, tutaj jest przedstawione z czym osoby mający osobowość borderline oraz ich bliscy muszą się zmagać. I zaznaczę, że nie oceniam tego pod kątem zgodności z faktami, bo zapewne znalazłoby się trochę błędów rzeczowych, ale chcę tylko powiedzieć, ze samo stworzenie Luny jest znakomite.


Drugim istotnym dla mnie wątkiem oprócz Luny, był ten opisujący przyjaźń Igora i Bena. Szczerze mówiąc od początku ich relacja mnie ciekawiła. Od razu było widać, że Igor zawsze stawia Bena na pierwszym miejscu i zrobił by dla niego wszystko. Dlatego nie zawiodłam się i ten wątek został zgłębiony. Był to niezwykły sposób na pokazanie głębi ich więzi i przyjaźni, która sięgała lat dzieciństwa.

I dochodzimy do końca, gdzie ponownie pojawiają się zgrzyty. Powyżej wspomniałam o mnogości wątków i wcale nie byłby to problem, gdyby każdy był skończony i potraktowany z należytą uwagą.
No i niestety były one trochę pogmatwane, pojawił się chaos. A jeśli chodzi o wyjaśnienie samego głównego wątku, to nie mogę powiedzieć, że było złe, ale raczej nie zostanę fanką takich zakończeń. Mam na myśli wyjaśnienie wszystkiego za jednym zamachem, w tym przypadku w liście.

,,Ciekawi nas to, czego się boimy, a tym czymś jest śmierć. Każdego z nas to czeka, dziś, jutro, tuż za rogiem. Nie można przestać o niej myśleć, trzeba oglądać się za siebie, być cały czas czujnym. Dreszcz. Strach. Lęk przed ostatecznością."

Podsumowując: Mimo drobnych wad, nie uważam czasu przeznaczonego na jej przeczytanie, za stracony. Cieszę się, że zdecydowałam po nią sięgnąć, bo było to dla mnie coś nowego. Nigdy nie miałam okazji poznać książki, gdzie bohaterka zmagałaby się z zaburzeniami osobowości z pogranicza.

Moja ocena:7/10